می خواهم موسی شوم

نویسنده و کارگردان لانتوری اگر خانم بود

آخر فیلم نمی شد

" بخشیدم " !!!

می خواهم موسی شوم...

* بدجنسانه می گذارم نگرانم شوی ... گرچه به عمق نگرانی ات ایمان ندارم ... دوست داشتن ِ جاری ِ بینمان امید است ... دوست داشتن ِ جاری بینمان دلیل ِ خوبی است برای ایستادگی ... من این چند روز را فکر کرده ام به اینکه زندگی ِ بدون دوست داشتن چه شکلی است ... به اینکه اگر نبودی روزهای من چه شکلی می شد ... به جمعه ها ... به شب ها قبل ِ خواب ... به سفرها ... به کارم ... به همه چیز بدون تو فکر کرده ام .... راستش ... تلخ بود ...  نه مثل قهوه هایی که تو دوست داری ...  نه مثل شکلات هایی که من هم دوست دارم ...  درست مثل قهوه های عراق که به مزاج ما سازگار نیست ... دلم از دوست نداشتن ها گرفته ... از رابطه می خواهم موسی شوم...

بچه‌ها آب می خواهند ... علیرضا را که بلاترین بچه‌ی کلاس است, سقّا کرده‌ام ... بچه‌ها را آب داده و نشسته ... من: ایشالله بری کربلا حرم سقّا سمانه: خانم اجازه! کربلا قیمت همه چی ارزونه! محمدرضا: خانم اجازه! ما مکه ثبتنام کردیم, بسته شد میخایم بریم کربلا. ابوالفضل: خانم از کربلا تبلت ارزون میارن! شکوفه: نه خانم کربلا بمب داره می‌میره! علیرضا: خانم اجازه! سقّا کیه؟! . . . این؛ تمام تصویری است که از کربلا ... به بچه‌ها تزریق شده . .  . . . . . . . . ! می خواهم موسی شوم...

مشهدی ها می دانند چند وقت پیش برج سلمان آتش گرفت بعد سوختنش از توی اتوبوس دیدم یک ساختمان عظیم ِ سوخته ی سیاه ِ ترسناک وسط شهر روشن و قشنگم با ساختمانها و خیابانهای سالم با آدمهای مشغول زندگی ِ در امنیت . . . ترسیدم ... ضربان قلبم با یک لحظه دیدنش بالا رفت ... و برای تمام دخترهای 25 ساله ی فلسطین ... غزه ... یمن ... لبنان ... سوریه ... عراق ... بغض کردم ... برای تمام دخترهای 25 ساله ی شهرهای سوخته ... ساختمانهای ویران ... خیابانهای پر دلهره .... . . . مرگ بر جنگ! می خواهم موسی شوم...

کنار ضریح قتلگاه و نور سرخش زانو زده ام ... یکی گریه می کند و پارچه و تسبیح توی دستش را به ضریح تبرک می کند ... عاشورای محرم 61 هجری توی خاطرم می چرخد ... زیر لب زمزمه می کنم به چه تبرک می کنی آخر؟!!! ... اشکهام داغ و بی صدا می ریزد ... چشمهایم را می بندم آخ ... حق دارد ... حق دارد که به تبرک جستن آمده ... اینجا صدای فاطمه می آید ... بُنَیَّ ... بُنَیَّ ... بُنَیَّ ... می خواهم موسی شوم...

تدارکات اردوی جهادی ام ... 12 ظهر وقت شربت بچه هاست که خسته و کوفته از کلاسهای شلوغشان می آیند ... 5 بعد از ظهر وقت چای تازه دم آنهاست که خستگی از تنشان دربرود ... برای نهار هم که آب لازم داریم ... در طول روز هم گرمی هوا و حجم بالای کار تشنگی زاست ... کلمن باید همیشه آب باشد ... جدا از رفقای خودم بچه های روستا ... دختربچه ها و پسربچه ها هم همیشه پشت در آشپزخانه صف کشیده اند که به نوبت بهشان آب بدهم ... " خاله آب می خوام" " خاله تشنمه" " خاله سویخ (آب یخ) بده" . . . آب روستا قطع شده ... آب آشامیدنی ای که هر دو روز با مَشک از چشمه می آورند و من توی منبع می ریزم هم تمام شده ... جوش می می خواهم موسی شوم...

  خوب ننوشته ام ...   حرفی برای گفتن ندارم ...   روضه هم ننوشته ام ...   اما لب تشنه بخوانید و   با وضو ...   به عشق ِ عمو نوشته ام ...   .   .   .   زمان : یک سال ِ قبل ...ایام اربعین ... روز ِ وداع ...   مکان : عراق ... کربلا ... حرم ِ ماه ...   .   .   .   دو سه روزی می شود که کربلاست ... توی این دو سه روز، پنج شش باری می شود که حرم آمده است ... که شش گوشه را بغل زده است ... که دور ِ حسین چرخیده است ...   توی این دو سه روز اما ... ضریح ِ آن یکی حرم ... ضریح ِ ماه ... ضریح ِ ساقی ... ضریح ِ عباس ...   بسته ...   به روی خانم ها بسته ...   فقط رجال!!!   فقط رجال و لا نساء!!!   جمعیت بالا بوده ... ضریح ِ زیرزمین را بر می خواهم موسی شوم...